POMIĘDZY NAMI KOBIETAMI — POCZĄTEK

Pomyślałam, że mój pierwszy wpis powinien być optymistyczny. W końcu, kto zechce ponownie odwiedzić bloga, na którym, na dzień dobry przeczyta, że: „życie jest do bani”, „życie to nie bajka”, „czasem mam już wszystkiego dosyć”.

Zadałam sobie jednak pytanie: „Czy ja chcę koloryzować rzeczywistość?”. Odpowiedź nadeszła szybko.

NIE. ZDECYDOWANIE — NIE.

Nie chcę lukrować, obsypywać życia cukrem i udawać, że wszystko jest okej, kiedy nie jest. Chcę prawdy o życiu, autentyczności. Chcę rozmawiać o słońcu i o księżycu, o blaskach i cieniach, o radości i złości. O tym, że życie bywa piękne, ale bywa też okrutne.

Chcę dzielić się wiedzą i doświadczeniem z kobietami, które przeżywają te same emocje co ja, które mają chwile zwątpienia, wpadają w mentalne dołki, płaczą, złoszczą się na świat, a czasem i na siebie. Lecz potrafią także docenić piękno przyrody i pozytywną moc natury, zapach kwiatów, szum wiatru, zapach świeżego powietrza i ciszę. Chcę rozmawiać z tymi, które tak jak ja, wciąż poznają siebie, a czasem muszą przystanąć, by odnaleźć swoje prawdziwe ja.

Nie wiem, jak ten blog będzie się rozwijał, nie wiem nawet jak długo wytrwam, ale spróbuję iść do przodu i nie myśleć tylko o sobie.

Ten blog powstał z myślą o kobietach, bo cóż ja mogę wiedzieć o tym, co siedzi głęboko w mężczyźnie, co naprawdę czuje, myśli, co przeżywa, jak funkcjonuje jego ciało. Teoria to jedno, a życie to drugie. Jestem kobietą i trochę wiem „jak działamy” i to na tym polu mam więcej do powiedzenia.

Ale, UWAGA Panowie! Drzwi do tego bloga są dla was zawsze otwarte. Możecie się „przysłuchiwać”, wtrącać do rozmowy i poznawać nas, kobiety. A może i my wtenczas lepiej poznamy was.

Więc, otwieram drzwi, uchylam okna i zapraszam do środka — na kawę, herbatę, ciastko, a nawet obiad i kolację. Usiądźmy drogie Panie i Panowie, przy naszym blogowym stole i porozmawiajmy tak „pomiędzy nami kobietami”, o tym, co nam w duszy gra.